به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «عصر اترک»، مریم یزدانی، کارشناس مسائل فرهنگی در یادداشتی در مورد عفاف و حجاب نوشت: جهان‌بینی و انسان‌شناسی یک جامعه بیشترین تأثیر را بر روی شئون اجتماعی از جمله حجاب و روابط بین زن و مرد دارد.

 در مورد فرهنگ غرب و کشورهای پیرو آن جهان‌بینی آنها مبتنی بر انسان‌مداری و اصالت میل و اراده انسان به عنوان سرچشمه همه ارزش‌ها است که با این طرز تفکر انسانی خوشبخت است که بدون هیچ گونه محدودیت و با آزادی کامل به ارضای امیال و خواست‌های خویش نایل شود که در نتیجه رفاه و لذت بیشتر از زندگی دنیا اساس فعالیت‌های انسانی قرار می‌گیرد.

 آنچه که این رفاه و لذت را تأمین می‌کند و به همه خواسته‌های بشر جامه عمل می‌پوشاند سرمایه و ثروت است که طرز تهیه سرمایه اصل بوده و برای رسیدن به آن هر راهی مشروع و بلا اشکال است.

 با این طرز تفکر بود که نظام‌های سرمایه‌داری استفاده از کلیه راه‌ها و امکانات ممکن جهت رسیدن به مقاصد خویش را جایز بلکه لازم دانستند و همه ارزش‌ها را در جهت رشد اقتصادی استخدام کردند.

از جمله قربانیان این جهان‌بینی زن‌ها بودند، زیرا سرمایه‌داران با توجه به جاذبه ظاهری و جنسی او می‌توانستند از او در جهت تبلیغ و ایجاد بازارهای مختلف استفاده کنند، یعنی هم می‌خواستند از او و جاذبه‌های جنسی‌اش در تبلیغ کالای مختلف استفاده کنند و هم برای کالایی که مربوط به جنبه‌های ظاهری و جنسی و خودنمایی او مثل لوازم آرایش و لباس بود، بازار مصرف بیشتری ایجاد کنند.

 علاوه بر آن برای افزایش بازار کار، نیروی کار زن به عنوان یک نیروی ارزان برای آنها بسیار مطلوب بود، ولی برای استفاده از این نیروی کار ارزان بی‌حجاب شدن زنان ضرورت داشت، چرا که حجاب زن مانع بزرگی برای استفاده و بهره‌کشی از وی بود؛ لذا اول می‌بایست حیا و حجاب او و محدودیت روابط زن و مرد را از بین برد و برای این کار چه دستاویزی بهتر از شعار عوام فریب و زیبای حمایت از حقوق و آزادی زن؟

زن‌ها نیز از همه جا بی‌خبر و بدون توجه به اینکه چه آینده شومی در انتظارشان است خود نیز در اجرای این نقشه به یاری مردان و سرمایه‌داران هوس‌باز شتافتند و نتیجه همین شد که می‌بینیم.

 عطش سیری‌ناپذیر سرمایه‌داران و نیاز به بازارهای جدید کار و مصرف از یک طرف و محدودیت کشورهای سرمایه‌داری به لحاظ مواد اولیه از سوی دیگر آنها را به غارت و استثمار دیگر کشورها دعوت کرد؛ لذا نقشه تهاجم نظامی به کشورها یکی پس از دیگری تهیه شد و در این میان کشورهای اسلامی که از نظر منابع اولیه اقتصادی دارای موقعیت بسیار خوبی بوده و هستند در نوک پیکان این تهاجم قرار گرفتند.

در اینجا به طور خلاصه به بعضی از برنامه‌های مهم غربیان برای تهاجم فرهنگی اشاره می‌کنم:

 ۱. مبارزه مستقیم با اعتقادات اخلاقیات و مقدسات فرهنگی مردم و به طور کلی تمامی مظاهر دینی و الهی و در رأس آن مبارزه با قرآن کریم به طرق مختلف از قبیل تمسخر یا تحقیر ایجاد شک و تردید انحراف.

 ۲. ایجاد مدارس و دانشگاه‌های مختلف برای تسریع در روند انحراف و ابتذال فرهنگی و دینی ملل مسلمان.

 ۳. نفوذ و در نهایت تسلط بر نظام آموزشی مسلمانان از مقطع تحصیلی ابتدایی تا دانشگاه.

 ۴. ایجاد تفرقه بین ملت‌ها و دولت‌ها و نیز بین قومیت‌های مختلف از قبیل ترک، فارس، کرد، بلوچ، لر و غیره به طرق مختلف حتی در قالب طنز و شوخی.

 ۵. تلقین فکر جدایی دین از سیاست.

 ۶. اشاعه فساد و فحشا میان ملل مسلمان به خصوص جوانان و بسیاری از توطئه‌های فرهنگی دیگر.

 بر این اساس دشمنان اسلام علاوه بر توطئه و طرح‌های فرهنگی از ترفندها و توطئه‌های اقتصادی و سیاسی غفلت نکردند که در اینجا مجال پرداختن به آن نیست.