برای اولین بار، پس از پنجاه روز جنایت، خیابان های غزه، از جناره خالی شده و لبخند بر چهره ی شهر، طنین انداز شده است که بازتاب آن، دیگر مناطق فلسطینی نشیتن را فرا گرفته است.

مردم فلسطین، خوشحالند؛ چراکه با پایداری خود و شجاعت جوانانشان، دشمن را مغلوب ساختند، غرورش را درهم شکستند و برای اولین بار، ترس را بر جان های صهیونیست ها، مستولی کردند، تا اینکه رهبران آن را دستپاچه ساختند و دولتش را که محبوبیت خود را از دست داده، در تنگا و مخمصه قرار دادند؛ آن هم پس از آنکه مدت جنگ طولانی شده و این دولت، نتوانست هیچ یک از اهداف خود را محقق سازد؛ این مطلب را نظرسنجی شبکه دوم اسرائیل نشان داده است، به نحوی که 80% اسرائیلی ها، از عملکرد نخست وزیر، نتانیاهو خشمگین هستند و 90% آنها، از توافق آتش بس صورت گرفته، ناراضی هستند؛ این در حالی است که مسئله، به اینجا ختم نمی‌شود و گزارش‌های مطبوعاتی، حاکی از آن است که بیش از نیمی از اعضای هیئت دولت، مخالف این توافق هستند و همه این سوال را تکرار می کنند که چگونه پس از پنجاه روز جنگ، مجبور به پذیرش واقعیتی شدیم که قبلا آن را نمی پذیرفتیم و اساسا آن را انکار می‌کردیم؟!

در همین راستا، تحلیلگر سیاسی شبکه دوم، امنون ابرامویچ، می گوید: این جنگ، چشم های بسیاری را بر روی حقایق جدید، باز کرد که سوالات مختلفی را برمی انگیزد: اگر این رژیم صهیونیستی، واقعا ایران را تهدید می کند، اگر مجبور باشد در آن واحد، وارد جنگ با دو جبهه غزه و لبنان شود، چگونه خواهد بود؟! نتانیاهو و یعلون که معتقدند قضیه فلسطین غیر قابل حل است، پس از آنکه نظریه اداره درگیری شکست خورده است، چگونه رفتار خواهد کرد؟ رژیمی که دائما شعار عدم مذاکره در جنگ را سر می داد، چگونه مجبور به مذاکره در خصوص آتش بس، به هنگام جنگ شد؟ آیا تنها دستاوردی که نتانیاهو محقق کرده، این نیست که توانسته جنگ فرسایشی را که مقاومت فلسطین، با کفایت، توان نظامی، پایداری واصرار بر عدم عقب نشینی، این رژیم را وارد آن ساخت، متوقف سازد؟

درست است که تمامی ساکنان غزه، با جهنمی که بر آنها تحمیل شد، دست و پنجه نرم کردند و بدون استثناء، همگی از جان و مال خود، مایه گذاشتند و در از دست دادن جگرگوشه های خود، مشارکت داشتند، ولی این فداکاری ها، عزت و کرامت آنان را حفظ کرد  و هنگامیکه خبر آتش بس و پیروزی سرافرازانه ی فرزندانشان در جهان پیچید، اندوه و مصیبت های خود را فراموش کردند؛ آنان می دانستند که مقاومت، اسرائیل را درمانده کرده، خود ستایی و غرور آنها را به چالش کشانده است، موشک هایش، مهم ترین شهرهای اشغالی را درنوردیده و مبارزان فلسطینی، چه از طریق تونل ها و چه از طریق دریا، خود را به پشت جبهه های دشمن رسانده اند؛ علاوه براین، کمین هایی را در مسیر تانک های دشمن نصب کردند که از این طریق، موفق شدند، تعدادی از نیروهای کلیدی دشمن را به هلاکت برسانند.

پایداری و مقاومتی که مبارزان در جنگ از خود نشان دادند، در مذاکرات، بسیار تاثیر گذار بود و بازتاب داشت؛ این مذاکرات، از افقی که طرح پیشنهادی مصر بدان چشم داشت، تجاوز کرد؛ چراکه این طرح، چیزی فراتر از توافقات سال 2012 نبود و حتی برخی موارد آن را نیز نادیده گرفته بود؛ همچنین، این طرح، با اتخاذ موضع بی طرفانه، با دوطرف، برخوردی یکسان داشت و اقدامات هردو طرف را، اقداماتی تجاوزکارانه برمی شمرد و هیچ تفاوتی میان اشغالگر قاتل و مظلوم مغصوب، قائل نبود.

این طرح پیشنهادی، بر بازگشایی گذرگاهها و تسهیل روند عبور و مرور، به شرط ثبات اوضاع امنیتی تاکید داشت، واز انجایی که برقراری ثبات امنیتی منوط به اراده ی اسرائیل است، ممکن بود این شرط هیچگاه محقق نگردد. رژیم صهیونیستی، دوست نداشت که حتی یکی از خواسته های ملت فلسطین، محقق شود، ولی اصرار هیئت فلسطینی بر خواسته ها ی خود، منجر به رفع محاصره و دستاوردهای دیگر شد؛ درست است که رژیم صهیونیستی، به تمام خواسته های ملت فلسطین، پاسخ نگفت، ولی همین مقداری هم که با آن موافقت کرد، طرح مصری را متحول کرد و عیب های آن را برطرف ساخت.

این حق مردم غزه است که از آنچه اتفاق افتاده، احساس غرور کنند، ولی امیدواریم که خیلی سرمست نشویم؛ چرا که بخش بزرگی از پیروزی و موفقیتی که باید محقق شود، هنوز باقی مانده و علاوه براین، این دستاوردی که حاصل شده، تا زمانی که تمام مفاد آن اجرا نگردد، کامل نخواهد شد، واین چیزی است که در روزهای آینده، انتظارش را می کشیم.


انتهای پیام./