به گزارش بجنا، باتوجه به شرایط کرونایی امسال دانشجویان جدیدالورود به دانشگاه ها، در حسرت نشستن در کلاس های درس دانشگاه و تجربه روزهای شیرین دانشجویی هستند، به بهانه این روز پای صحبت دانشجویی قدیمی نشستیم که خاطرات دلنشینی از آن روزها مطرح کرده است.

اکرم حصاری مقدم، دانشجوی تربیت معلم دانشگاه تهران، ورودی77، درگفت‌وگو با خبرنگار بجنا با اشاره به اینکه بعد از ورود به دانشگاه به قدری درگیر فعالیت های آنجا شده بودم که کمتر وقت خالی پیدا می کردم، گفت: هدفم از رفتن به دانشگاه تنها درس خواندن نبود بلکه به دنبال دست یابی به فعالیت های جدید نیز بودم.

وی با بیان اینکه اکثر مواقع در سمینارها و فعالیت های دانشجویی حضور داشتم، گفت: برخی استادان وقتی ذوق و شوق و استعدادم را می دیدند، پیگیر کارهای من بودند، به طوری یک بار به صورت اختصاصی برای من کلاس نقد فیلم با حضور یک استاد برجسته برگزار شد.

حصاری مقدم با بیان اینکه در زمان فعلی کمتر دانشجویانی پیدا می شوند که حال و هوای دانشجویان آن روزها را داشته باشند، گفت: به خاطر دارم که یک پرفسور روانشناسی در تهران که تحصیل کرده آمریکا و متدین بود، بعد از دیدن نوشته های من پیگیر شده بود که من را از نزدیک ببیند و این باعث خرسندی و احساس شوق برای من بود.

وی اضافه کرد: همچنین بعد از برگشت به بجنورد باتوجه به نیمه تمام ماندن بحث علمی من با این پروفسور، برای تکمیل مباحث به بجنورد سفر کرد و در کانون باهنر موضوع را دنبال کردیم.

این دانشجوی دهه 70 از روزهایی که بارها درخواست کار از مراکز مختلف برایش ارسال می شد، این چنین گفت: در زمان دانشجویی در کلاس های نهضت سوادآموزی، اردوهای کشوری و کانون ها به عنوان مربی کلاس را اداره می کردم که باتوجه به جذب حداکثری دانش آموزان در کلاس تقدیر می شدم، که یک بار این جذب به 400 دانش آموز رسید.

وی ادامه داد: در بسیاری از مدارس بجنورد اقدام به ایجاد کتابخانه ای هرچند کوچک داشتم که دانش آموزان علاوه بر کتاب های درسی شان با کتاب های دیگر نیز آشنا شوند.

حصاری مقدم با بیان اینکه می‌توانست درتهران بماند و مسولیت‌های بزرگی کسب کند، اظهارکرد: موقعیت شغلی متعددی را داشتم، چندین بار به صورت رسمی استخدام شدم و از تربیت معلم نیز انصراف دادم، زیرا تمامی این امور پله هایی برای رسیدن من به هدفی بزرگتر بودند.

وی خاطر نشان کرد: لوح تقدیرهای نقش بسته بر کتابخانه منزل از روزهای بازیگری تئاتر، نمایش‌نامه نویسی، صوت ‌و لحن قران، طب سنتی، تواشیع و دیگر رشته ها تنها یادگارهای من از آن روزها هستند.

این فعال فرهنگی، با تاکید براینکه همه چیز برای پیشرفت و جایگاه اجتماعی برای او فراهم بود، گفت: من برای رسیدن به علاقه ام حاضر بودم به هر سختی تن دهم، به گونه ای که حتی مدت 6 ماه تمام را در مسافرخانه ای در مشهد و تهران گذراندم که بتوانم کسب علم را دنبال کنم.

حصاری مقدم با اشاره به اینکه من در آن روزها بارها در صداوسیما دیده می شدم و باعث شوق بسیاری از نزدیکان می شد، گفت: مادرم به خاطر دوری از من تحت فشار زیادی بود، به همین دلیل تمامی اموراتی را که انجام میدادم ، رها کردم و به بجنورد بازگشتم و بعد از ازدواج باتوجه به اینکه نقش مادری و همسری را پذیرفته بودم نتوانستم بسیاری از اموری را که دنبال می کردم داشته باشم.

وی یادآور شد: اکنون بیشتر زمانم را در منزل سپری می کنم و گاهی اوقات اشک در تکرار خاطرات ان روزها من را همراهی می کند.

این دانشجوی دهه70 ادامه داد: اکنون در حوزه طب سنتی، تولید عرقیجات، لوازم آرایشی سالم و بدون سرب، فعالیت دارم و بیشتر زمانم را صرف خانواده کرده ام.

حصاری مقدم گفت: متاسفانه امروزه با توجه به اینکه در مقایسه با آن روزها امکانات زیادی در دسترس دانشجویان قرار دارد، اما خیلی وقتشان را صرف درس و کار نمی کنند، و تنها مدرک گرایی را پیش روی امورشان قرار داده اند و بعد از تحصیل چند ساله در دانشگاه نه تنها تخصصی ندارند بلکه هنوز بیکار و جویای شغل هستند.

وی در انتها یادآور شد: براساس تجربه هایی که داشته ام، به همه دانشجویان و جوانان توصیه دارم که همت کنند و برای رسیدن به اهدافشان استوار گام بردارند، زیرا اگر فردی در یک رشته تخصص داشته باشد، قطعا کسانی که به تخصص او نیاز داشته باشند به سمتش خواهند آمد.

انتهای پیام/ جعفری